Kimse gülümse biraz demesin bana!Tükettiğiniz vicdanların umarsızlığını“Hayat bu” diye sunmayın sakın!Değil mi ki bu hayatve tabi beslediği herkesAçlıktan ölmüş yerde yatan annesini,sevgiyle seyrederken bir çocukveya bombayla yıkılmış evinin etrafındasaklambaç oynarken her şeye rağmen,yıllardır işte sanıp göremediği babasının,aslında hapiste olduğunu öğrenirken ya da,seyrettik hep beraber bir tiyatro sahnesi gibi!Korkunç acılar değil mi tüm bunlar?!Hissediyorum hepsini iliklerime kadar!Çocuk ruhu kuşlar gibi özgürdür oysa.Umut, topraktan sökülüp gelenbir pınar gibi fışkırır onlarda.Hem su damlası kadar berraktır zihinleri.Duyamadığımız çok…
Daha Fazla OkuİÇİMDEKİ ÇOCUK – Hukuk Penceresi
